Is het risico op ongewenste bezoekers in uw gebouw te berekenen

Het meten van het indringingsrisico draait om voorspellingen en een betrouwbare strategie. Zonder zo’n strategie schiet elk analyse-instrument tekort. We bespreken in deze whitepaper de uitdagingen van beveiligingsprofessionals bij het meten van indringingsrisico’s. Vervolgens laten we zien hoe een tailgating-preventiestrategie werkt en welke statistieken kunnen helpen bij het voorspellen van uw indringingsrisico.

Sinds 11 september 2001 kijken we allemaal anders naar de wereld. We verwachten tegenwoordig veel van beveiligingsmanagers. In een in 2009 door de Society for Fire Protection Engineers (SFPE) uitgevoerd onderzoek in de V.S. verklaarde 29% van de ondervraagde Amerikanen dat beveiliging de belangrijkste eis was voor openbare gebouwen. Slechts 12% was van mening dat het brandveiligheid was, ondanks het feit dat branden een veel waarschijnlijker gevaar zijn. Volgens een enquête die eind 2015 in opdracht van Workplace Options werd gehouden, zetten Amerikaanse werknemers de gebeurtenis “geweld op het werk/criminele activiteiten in de gemeenschap” op de tweede plaats toen zij gevraagd werden een rangorde te maken in gebeurtenissen op het werk die trauma’s, stress en angst veroorzaken. Alleen de gebeurtenis “werkgevers die ontslagen/reorganisaties aankondigen” scoorde hoger.

Het algemene gevoel is dus dat de veiligheid en de beveiliging van gebouwen zeer belangrijk is. Dit gevoel is de afgelopen jaren ook overgewaaid naar Europa. Het lijkt er dus op dat beveiligingsprofessionals onmisbaar zijn geworden en daardoor niet bang hoeven te zijn voor ontslag, maar er zit een addertje onder het gras.

Dat addertje is dat vandaag de dag de focus op beveiliging ligt. Van beveiligingsprofessionals wordt gevraagd om voor rendement (ROI) te zorgen, om geweld op de werkplek de kop in te drukken en rekening te houden met alle mogelijke reacties bij noodgevallen. Dit allemaal met te weinig middelen. Een reden hiervoor is dat de statistieken waarmee de ROI moet worden aangetoond vaak niet overtuigend genoeg zijn om meer middelen te krijgen. Er is altijd sprake van één grote onbekende: wie zijn er nu in mijn gebouw en zijn deze mensen geautoriseerd?

De grote onbekende

Als security managers niet eens exact kunnen zeggen wie er precies hun gebouwen in- en uitgaan, hoe kunnen ze dan volhouden dat ze het merk, de intellectuele eigendommen en de mensen beschermen? Welke andere managers die beschikken over budgetten die in de miljoenen lopen, worden gezien als succesvol, terwijl zij niet kunnen meten en aantonen wat hun beslissingen opleveren? Sinds is een „merkbare verbetering” een goede reden voor een investering? Hoe toont u aan dat u risico’s reduceert als u geen middelen heeft om de reductie te meten? Kortgeleden kondigde ASIS (American Society for Industrial Security) een nieuwe wereldwijde strategische prioriteit aan voor haar leden: Enterprise Security Risk Management. ESRM gebruikt principes van risicomanagement om beveiliging gerelateerde risico’s over een gehele organisatie te beheersen. Een succesvol ESRM-initiatief is afhankelijk van een betrouwbare tailgating preventiestrategie, inclusief het meten en voorspellen van risico’s bij ingangen. Gebruik op feiten gebaseerde standaard werkprocedures (Standard Operating Procedures, SOP’s), in plaats van achterhaalde SOP’s op basis van aannames, om de resultaten van uw toegangsbeleid te kunnen meten.

Betere beveiliging vs. veiligheidsrichtlijnen

De mogelijkheid om risico’s te meten, kan beveiligingsprofessionals ook helpen een balans te vinden tussen beveiliging en veiligheid vanuit een ESRM perspectief. Stel dat er een gewelddadig incident plaatsvindt rond uw gebouw en dat u alle entrees wilt afsluiten, zodat niemand in paniek kan raken en het geweld niet binnen kan komen. Dan kan het naleven van de brandvoorschriften, dus het bieden van een vrije en ongehinderde doorgang, leiden tot een gevaarlijke situatie door de kans op confrontatie met het geweld. Het is een uitdaging om van plaatselijke autoriteiten (gemeente, brandweer, politie) toestemming te krijgen om toegangsproducten, die altijd open horen te blijven, te sluiten bij incidenten. Want zonder zo'n speciale toestemming moeten de toegangen voldoen aan brandweervoorschriften en mogen er dus geen uitzonderingen gemaakt worden bij dreigingen. Maar als uw fysieke beveiligingsplan op feiten gebaseerde SOP's en verifieerbare statistieken bevat, is de kans op succes bij het verkrijgen van die toestemming een stuk hoger.

Voorkomen of alleen detecteren

Laten we nog wat beter kijken naar een veelvoorkomend voorbeeld van de grote onbekende. Als beveiligingsprofessionals serieus investeren in een fysieke beveiligingsinfrastructuur, plaatsen ze vaak beveiligingspoortjes in hun lobby en bij zijingangen. Beveiligingspoortjes werken goed als afschrikking tegen indringing, maar zodra iemand het toch probeert, gaat er een akoestisch alarm af en is er mankracht nodig om in te grijpen. Deze strategie is gericht op “detectie” van indringing in plaats van “preventie”. Op deze manier is risicobeperking niet meetbaar of voorspellend. Daarnaast is vertrouwen op mensen of uitgaan van een perfecte reactie van een bewaker bij elke alarmering een achterhaalde SOP. Er zijn zelfs veel situaties waar de bewaking “doof” was voor alarmen en ze zelfs uitzetten. Het meten van deze prestaties bestaat traditioneel gezien uit het analyseren van alarmgegevens en klachten. Ergens tussen alle gebruiksfouten en onterechte afwijzingen staan geldige en echte alarmen, namelijk reacties op tailgating- en piggybacking-incidenten. Op dergelijke statistieken moesten security managers jarenlang vertrouwen. Maar is er geen kans op onterechte acceptaties? Dat dus iemand met succes de sensoren voor de gek zou kunnen houden en daarmee toegang verschaffen? Algemener gezegd: wat is de statistische kans op een onterechte acceptatie op elk toegangspunt? En kunt u dat aantonen? Op dit punt zou het hele proces moeten starten. Als security managers door deze vragen te beantwoorden echt rendement kunnen leveren, verdienen ze een plaats aan de directietafel.

Wees niet bang voor het onbekende

Risicometing is speelt een nog grotere rol bij het managen van systemen en faciliteiten in meerdere gebouwen van een onderneming. Een goed voorbeeld is het hoofdkantoor van een grote winkelketen met tienduizenden medewerkers. Naast een effectieve implementatie van een strategie tegen indringing, heeft dit bedrijf ook SOP’s om bij een dreigende situatie de medewerkers van gevaar weg te leiden richting kogelwerende veilige afgeschermde zones. Zij kunnen het resultaat van deze implementatie (kosten) nauwkeurig meten en voorspellen, omdat ze op elk moment precies weten wie zich in de faciliteiten bevindt.

Bedrijven kunnen het risico op ongewenste bezoekers niet afdoend managen als ze niet precies weten wie er binnenkomen en weer naar buiten gaan. Nu ESRM een cruciale factor wordt in het managen van de beveiliging van bedrijven, hoeft men niet meer bang te zijn voor het onbekende. Maar kunnen zij een echte, effectieve strategie tegen indringing implementeren. In combinatie met andere analysemethodes die tegenwoordig beschikbaar zijn, kunnen beveiligingsprofessionals hiermee effectiever deze nieuwe uitdagingen aangaan.

Dan komen we nu aan bij de vraag: Hoe kunt u komen tot meetbare, voorspellende gegevens om de waarde van uw werk aan te kunnen tonen?